Door de revalidatie, en mijn super internist weet ik nu wat ik heb.

Maar het accepteren en mee omgaan is deel 2.

Ik heb het afgelopen jaar de keuze gemaakt om voor mijzelf te kiezen. Hulpvragen van andere weeg ik zorgvuldig af en bedenk of ik dit aankan.

Een dagje weg, een avondje uit , een uurtje werken alles weeg ik af op mijn Donna schaal.

Wat kost het me en wat krijg ik er voor terug.

Toen een dierbare vriend mij vroeg hem bij te staan in zijn strijd tegen kanker, bedacht ik mij geen moment. Ja het is zwaar en ja het doet zeer maar het woog niet op tegen zijn levenseinde. Dat doe je, daar denk je niet eens over.

Maar het zijn je eigen keuzes die je afweegt.

Op een goede dag doe ik nog steeds te veel, maar alleen als ik zeker weet dat ik de volgende dag niets hoef.

Een dagje pretpark met de kinderen, een concertje, of een dagje winkelen doe ik nu in mijn rolstoel. Niet dat de pijn er dan niet is maar je kan de volgende dag nog je bed uit komen.

Maar heel vaak moet ik gewoon nee zeggen. Hoe vervelend ook. En dat is voor mij niet makkelijk, maar soms ook voor je omgeving niet. Als ik niet kan moet mijn partner wel gewoon gaan, maar dat geeft een rot gevoel aan hem en dat heeft weer zijn impact om mij. Dat zijn de vervelende kanten van het leven met chronische ziekten.

XD