Fibromyalgie
Volgens de artsen en mijzelf is dit al minstens 25 jaar bij me.
Wat het is kun je googlen , maar voor een ieder is het gevoel anders.
Bij mij zijn het voornamelijk mijn benen en armen. De cactussen in mijn lijf. 24/7 pijn, een zeurende pijn. Die het meest lijkt alsof je te fanatiek gesport hebt, daarna bent overreden door een vrachtwagen en als iemand je aanraakt het net is alsof ze met cactussen over je huid gaan.
Fibro dus.
’s morgens wakker worden, en een kwartier nodig hebt om ieder onderdeel van je lijf wakker te schudden. Dan met alle stijfheid ( want ik heb ook reuma) je bed uit kruipen en hopen dat je binnen en 10 minuten rechtop kan lopen. Dan neem ik de eerste medicijnen ( 6 stuks). En moet ik zitten omdat ik vermoeid ben van het opstaan.
Na een kopje koffie en een sigaretje komt het wassen en aankleden. Het water op je huid geeft een branden gevoel, en dan moet je je afdrogen iets wat ik echt een hel vind, want je weet dat het zeer gaat doen maar je moet. Bad en of douchen is bij mij dan ook geen ontspanning maar een noodzakelijk kwaad. Aankleden is vergelijkbaar met rollen ineen bak met prikkeldraad, ieder contact met de huid is een hel.
Na deze marteling, moet ik even op adem komen. Ik heb dan mijn grootste deel aan energie voor de dag al verbruikt. Na een aantal uren kan ik, mede door de medicatie weer enigszins functioneren. De planning van die dag moet ik even bestuderen om te zien wanneer ik wat moet doen, en wanneer ik iets wil doen.
Er zijn nou eenmaal dingen die moeten, boodschappen, koken, wassen, etc. Ik kan niet ( nee ik wil niet) alles laten doen.
Ik kies een paar van de dingen op het to do lijstje en neem daar de tijd voor. Slik de tweede dosis (3) pillen. Soms gaat het soepel en heb ik energie over voor iets anders. Maar vaak ook niet. Dan zet ik mij op mijn bankje en kijk series, lees een boek, luister muziek of surf even op het net. De derde dosis medicatie gaat er in ( 5). Om te kunnen volhouden tot het eten.
Dan komen de kinderen en man thuis. Koken wil ik doen, dat vind ik zo leuk om te doen. Zolang dat lukt doe ik het. Dat geeft me rust en enige ontspanning. Tuurlijk trekt het al mijn energie weg, maar het plezier weegt op tegen de pijn. Na het eten moet ik rusten. Even een uurtje niks.
De avonden zijn voor mij het prettigst omdat ik dan de afleiding heb van het gezin. We kijken tv, en praten wat. Soms op een goede dag kan ik meedoen met een spelletje.
Dan komt het ritueel van uitkleden, wassen, tanden poetsen. Wederom een hell. Maar daarna kan in naar mijn bedje. De laatste dosis medicatie (2) erin. En dan komt mijn allerdonkerste periode van de dag. Hoe meer mijn lijf ontspant hoe meer pijn ik heb. Het begint met spasmes van mijn benen. Die leiden een compleet ander bestaan dan mijn lichaam. Ik schop, schok, en verkramp. Als ik geluk heb val ik in een korte slaap maar meestal is dit niet het geval.
De nachten breng ik veel door op het internet, om maar bezig te zijn en niet de ontspanning laten intreden. Slaap middellen wil ik nog steeds niet, kopje thee of melk soms.
Tot zeker 3 uur lig ik wakker (insomnie)
En dan begint s’morgens alles weer van voor af aan.
