Donna's Blog

Ps. Deze blog schreef ik om ooit/nooit te plaatsen want tja je zou er wel eens iemand mee voor ’t hoofd kunnen stoten. Maar nog altijd is het realiteit, je voelt je ellendig en eenzaam, je lijf laat je in de steek, je geest dwaalt van je weg en de mensen om je heen lopen scheef naast je. Je kan niet uitleggen aan een ander wat ziek zijn met je doet, het is zo verdomt moeilijk om met jezelf te dealen laat staan met het onbegrip van anderen. Want zeggen dat je het begrijpt is zo gezegd maar echt begrijpen is een ander verhaal. Ik merk de frustratie om me heen, ik hoor de zuchten van een ander en ik zie de walging in iemands ogen. Ik voel de kilte door het onbegrip, ik lees de boosheid op iemands lippen en ik voel meer van de onmacht dan je denkt. Alleen kan ik er niks mee, ik kan de zorgen niet wegnemen, kan me niet mooier maken dan ik ben, heb de kracht niet te doen wat er word verlangt, kan niet doen waar een ander energie voor heeft en ben afhankelijk van mijn lijf. Doe meer dan goed voor me is om een ander te ontzien en nog is het niet genoeg. Leef op gespaarde krachten en maak plaats voor emotie van een ander. Meer wegcijferen, opgeven of aanpassen dan hierboven geschreven kan ik niet…….

Van 40 naar 50 in 7 jaren.

Na mijn 40ste begon de reis naar 50, hoewel ik daar nog niet ben is de rit die kant op wel erg vol van mooie bergen, glooiende heuvels, bloemrijke velden en geplaveide wegen.

Zo waren daar ineens:

Niet 1 maar 2 achternamen. .

Gezinssamenstelling werd een mix van 2,3,4, er kwamen wat beestje bij en gingen weer af dus dat bleef gelijk.

Ruilde ik de sta lift van 4 hoog in voor een stoeltjes lift op 4

De familie groep had wat wegvallers en afhakers maar kreeg er door die extra achternaam nieuwe bij, verloor vrienden uit het oog maar daarentegen weer andere gevonden.

Het werk ging van 100 uren bij 3 bazen naar nul uren bij 1 instantie.

Nu net over de helft zijn we 150 ziekenhuis bezoeken verder, de 23 specialisten, 58 verschillende soorten medicatie ( werden er uiteindelijk maar 21) 7 operaties en nog 3in het verschiet, 9 bezoeken aan de eerste hulp en 3 ambulance ritjes constateerde in 5 vastgestelde aandoeningen.

Ook mocht ik de kilometers wandelen, fietsen, sporten inruilen voor een kleine 100 meter slakke tempo lopen. Het lezen van 1 boek lukt nog net niet in 3 maanden, en een hobby doen gaat ook per 10 minuten.

Qua vervoer mag ik me gelukkig prijzen, ipv een auto, bus en trein met alle vrijheid, ben ik nu de trotse bezitter van een scootmobiel van 10km/pu, elektrische rolstoel van 5km/pu en beschik over auto met chauffeur (met enig geduld en delen met andere) allen natuurlijk wel in overeenstemming met de klok van geduld.

Geestelijk boekte ik ook enige vooruitgang, van altijd alles onthouden heeft het brein bedacht dat net aan 10 dingen meer dan genoeg is, en heeft de interne agenda plaats gemaakt voor een schriftelijke zodat de opslag capaciteit van mijn hersens niet te vol word. Voor het downloaden van of het verwijderen van belangrijke zaken hebben we nu brainfogs. Een soort cloud die alles opslaat en op de meest handige momenten informatie terug seint zodat je emotie van dat moment versterkt word. Handig bij boodschappen doen en je niet meer weet of je melk nodig had. Die fogs behoeden je ook, door gestarte studies af te breken omdat die kennis toch niet nodig is in de toekomst. Werk is niet meer nodig dus heb niks aan al die extra kennis. Een slimme zet van de fog.

Financieel ging ik er ook op vooruit, de besparing die je doet van het niet meer naar concerten, bioscopen, festivals, markten of winkelstraten is ongekend.

Emotioneel is het ook erg verbeterd, mede door de cloud komen emoties op de juiste momenten en ook in de juiste volgorde. Handig voor gesprekken met mensen om je heen. Weten ze meteen waar je aan toe bent.

Sociaal is de verbetering het aller best want je hebt alle tijd om te luisteren wat een ander heeft meegemaakt, gedaan heeft op ’t werk, of hoe leuk het etentje, sporten, bioscoopje of wandeling was van de ander. Je valt ze niet meer in de rede met je eigen belevenissen en je oordeelt ook niet meer want je hebt zelf geen ervaring meer ermee. Zeker een toegevoegde waarde voor het sociale leven. Ook dan is de cloud heel handig omdat ze wist wat nuttig is en opslaat wat onnodig. En er brainwaves ontstaan die volledige nieuwe informatie eruit gooien voor een wisseling van de gespreksstof.

Je bent wat vaker met andere in contact omdat je vaak hulp moet vragen, gezien de mensen nog niet zover zijn als ik en de telepathische vraagbaak nog nihil maar wie weet komt dat nog als zij zover zijn als ik. Gelukkig helpen ze je altijd met hun kennis door te zeggen dat je het niet kan, dat het niet gaat. En houden ze rekening met je op het moment ze in groepen zijn dan laten ze de mede groepers even zien hoe je mij het beste helpen kunt. Dit om mij van fouten te behoeden.

Al met al is het toch best een hobbelige weg geweest zo en heeft de weg naar 50 toch veel moois gebracht. Ik vergeet nog te vertellen dat zelf mijn kleding maat met me meereist van 40 naar 50 en ik hoef er helemaal niets voor te doen. Daar heb ik pillen voor gekregen zo tof. Aan verzorging hoef ik niets meer te doen dat doet weer een ander pilletje die regelt dat ook mijn huid meereist naar 50.

Had ik al verteld dat het zo ontzettend fijn is dat de mensen om je heen zo super tof meedenken en je niet laten merken dat je richting 50 loopt. Dat vele gewoon doen alsof je nog 35 bent. Dat is zo ontzettend lief ze willen me natuurlijk niet beledigen door iets aardigs te doen vanzelf, koffie te komen drinken want dat is slecht voor je, of een avondje koken want dan zou ik me wel eens overbodig kunnen voelen. Ze laten je het zelf vragen zodat ik me niet hulpeloos voel.

Nee het leven is prachtig, en ik geloof dat de laatste 3 jaren naar de 50 toe ook zeer plezierig zullen worden. Ik heb ten slotte zoveel om van te genieten en dankbaar voor te zijn. Ik heb het echt verdient.

7 mooie jaren die mijn leven toch maar mooi hebben vereenvoudigt, die het plezier hebben vergroot, die gezorgd hebben dat ik de 50 alvast heb bereikt nog voor de datum daar is. Die me het gevoel geven dat ik de 60 en 70 kan bereiken binnen nu en 3 jaar. Ik denk dat ik op 2 december 2022 dan ook maar alle tientallen vast vier scheelt mooi weer.

Liefs D.

Ps. Deze blog schreef ik om ooit/nooit te plaatsen want tja je zou er wel eens iemand mee voor ’t hoofd kunnen stoten. Maar nog altijd is het realiteit, je voelt je ellendig en eenzaam, je lijf laat je in de steek, je geest dwaalt van je weg en de mensen om je heen lopen scheef naast je. Je kan niet uitleggen aan een ander wat ziek zijn met je doet, het is zo verdomt moeilijk om met jezelf te dealen laat staan met het onbegrip van anderen. Want zeggen dat je het begrijpt is zo gezegd maar echt begrijpen is een ander verhaal. Ik merk de frustratie om me heen, ik hoor de zuchten van een ander en ik zie de walging in iemands ogen. Ik voel de kilte door het onbegrip, ik lees de boosheid op iemands lippen en ik voel meer van de onmacht dan je denkt. Alleen kan ik er niks mee, ik kan de zorgen niet wegnemen, kan me niet mooier maken dan ik ben, heb de kracht niet te doen wat er word verlangt, kan niet doen waar een ander energie voor heeft en ben afhankelijk van mijn lijf. Doe meer dan goed voor me is om een ander te ontzien en nog is het niet genoeg. Leef op gespaarde krachten en maak plaats voor emotie van een ander. Meer wegcijferen, opgeven of aanpassen dan hierboven geschreven kan ik niet…….