Donna's Blog

Vrijdag 23 februari 2018

Een dag met een zwarte rand en schitteringen.

Rond 11 uur kwam din me halen om samen een dagje te ontspannen in de sauna. 

Even deze dag op een andere manier samen beleven. Twee jaar gelden overleed haar man, mijn goede vriend.

Onder het genot van een kopje koffie, de anekdotes en verhalen van toen herbeleven. De dagen waren erg zwaar toen, en het besef dat vele weken later kwam was heftig. Met zijn drietjes hebben we toch een heel bizarre nachtmerrie meegemaakt. Met veel liefde en overgaven gedaan, maar toch erg heftig. Gelukkig kunnen we er met elkaar over praten en niet op een trieste manier, maar heerlijk zwart en cynisch.

Daardoor hadden we op deze vrijdag met regelmaat een lachbui, het hielp ook wel dat ik in het zwembad werd weggeblazen door een waterstraal, en ik moest zwemmen tegen de stroom in. Hilarisch. Na wat rondjes sauna, een heerlijke lunch met nog meer mooie gesprekken en een bezoekje aan het Calendarium maximus wilde mijn benen niet meer ontspanning. De rubberen massa in mijn lijf liet het niet toe nog langer in de heerlijke warmte te vertoeven. Een rare gewaarwording blijft het, de spasmes in mijn lijf als de ontspanning intreedt. Toch mag ik niet klagen, ik hield het langer vol dan gedacht. Din had nog een behandeling gepland, dus besloten we dat ik zou gaan. Even wandelen en de spanning weer terug in mijn lijf brengen.

Na een korte wandeling stapte ik op de bus om mij huiswaarts te begeven, helaas liep dit niet vlekkeloos, veel vertraging en niet opdagende bussen. Bij thuis komst bleek mijn man al thuis te zijn. We gaan dit weekend naar onze besties die een huisje hebben gehuurd in Monchau.  Iedereen bleek eerder thuis dan verwacht en dus vertrokken we vrij direct na mijn thuiskomst, om op weg te gaan naar Limburg. 

Een trein reis is voor mij al een zeer zware bezigheid, maar een trein reis met veel overstappen en vertragingen nog erger. Er waren hier en daar wat problemen op het spoor, en na 4 uur reizen kwamen we gebroken aan op onze bestemming. Vanuit daar gingen we met bestieman op weg naar Monchau.  Het was al wat schemerig en onderweg werd het landschap naast bergachtig ook witter en witter. We hadden wel al wat foto’s gezien maar als je dan echt in de sneeuw rijd is het toch altijd weer magisch ( vind ik).

Rond 10 kwamen we aan in het mooie Monchau, op een berg stond een liefelijk huisje, bovenaan de trap stond mijn bestie ons op te wachten. Binnen was het gezellig gemaakt met kaarsjes en een knapperend haardvuur, en heerlijke hapjes. Het voelde als thuiskomen, deed me denken aan Last Christmas van Wham, en gaf me een overweldigend gevoel van liefde en geluk.  Van begint tot eind omringt door vrienden. Die avond hebben we veel herinneringen op gehaald over onze vriend die niet meer is. Om deze voor mij zeer emotionele dag zo te mogen afsluiten deed me goed. 

Zaterdag 24

Rond 7 uur wakker worden, naar buiten kijken en het prachtige uitzicht zien van besneeuwde bergen. Het is zo mijn ding. Ik geniet alleen al van het uitzicht. Mijn lijf is stijf van de sauna (hoe gek ook ) en het duurt even voor ik mijzelf weer kan bewegen. Het avontuur kan beginnen. Na een voor ons traditioneel ontbijt met eieren en worstjes, besluiten we een wandeling te gaan maken en Monchau te bezoeken.  We zien wel of het lukken wil met mijn lijf.

Na een kort ritje met de auto komen we aan in een prachtig deel van de Eifel, we lopen tegen de stroom in van het riviertje de Rur, met de knisperende geluiden van sneeuw onder onze voeten. Ik voel me dol gelukkig, de sneeuw de omgeving, het zien van mijn vrienden en man die voor mij lopen, het geeft me een warm en intens gevoel. De pijn in mijn lijf wordt verzacht door dit gevoel. Ik voel de pijn in mijn lijf maar het is verdraagbaar. Als kleine kinderen hebben we een lol in de sneeuw, maken prachtige foto’s van de omgeving en genieten met volle teugen van de natuur en elkaar. 

We lopen naar het dorpje, een uitdaging want we moeten een spiegelglad paadje af, gevolgd door een steile trap. Een uitdaging vind ik het zelf, een op stakel vind mijn man. Ik word heel even boos op de goedbedoelde zorgen van mijn man. Ik bepaal zelf of ik wel of niet dit avontuur aanga, ik neem zelf de beslissing om wel of niet dit pad te bewandelen, als ik dit niet meer kan dan moeten we maar nooit meer iets ondernemen. Heel voorzichtig lopen we het pad naar beneden, al met al viel dat best mee, en doen mijn bestie en ik er erg lang over omdat we onderweg de net besproken afspraak nog even nader bespreken hihi. Aan het eind van het pad, is een steile spiegel gladde trap. Ik neem de situatie even in mij op,zie de bezorgde blikken van mijn man, en ga op mijn kont zitten, ik pak de reling vast en laat mij met een klein vaartje van de trap afglijden. Ik lig in een deuk, vind het geweldig. “Nog een keer” roep ik al lachend om de bezorgde blikken te laten ontdooien. Een beetje vieze rok, en heel veel lachen is wat ik van mijn glij partij overhoud.

We gaan even lekker een drankje doen op het terras, want het wandelen maakt me wel moe en het betreden van de normale straat doet mijn lijf aansporen wat pijn signalen uit te zenden. Ik geef er aan toe, en we doen lekker even een terrasje.

Na een warme melk met honing, de nodige grappen grollen, pakken we het wandelingetje weer op. We slenteren wat door het dorpje, en dat is dan toch te veel. Ik red het niet zo goed, en de pijn is nu groter dan de euforie. We besluiten nog een terrasje te nemen, het is dan wel koud, maar in het zonnetje is het heerlijk vertoeven.  De koffie en of Westmalle smaken goed en we genieten optimaal van het moment. 

Op de weg terug halen we nog even de befaamde mosterd, en een sjaal.  De mannen gaan naar het huisje en de vrouwen doen nog even boodschappen. Ik kon niet mee terug de gladde berg en trap op dus haalt bestie de auto en pikt mij op. Het boodschappen doen is voor ons beiden een  hell. Veel pijn en beide erg moe.  Thuis aangekomen sluit ik mijzelf snel aan op mijn tens apparaat. Ja natuurlijk was het weer te veel maar, het was zoooo de moeite waard. We kletsen heerlijk weg, kijken de foto’s van de dag en doen lekker eten met een wijntje voor de open haard.  We besluiten vroeg naar bed te gaan zodat we de volgende morgen gezamenlijk de zonsopgang kunnen zien. Eenmaal in bed voel ik de dag in mijn lijf, kan ik de slaap niet vatten en dwaal door het huis. In deze nacht besef ik mij dat de komende jaren ik nog intenser zal moeten genieten van dit soort dagen, ik merk dat de pijn en de ongemakken die er zijn steeds heviger worden, even een weekendje weg word steeds ingewikkelder en zal van iedereen meer vragen. Tegelijkertijd besef ik mij dat mijn besties mij hierin enorm als steun zijn en ook rekening houden met deze toekomst.

Zondag 25

Om 5:30 word ik wakker, de pijn is ondragelijk, ik neem mijn medicatie en probeer mijn lijf aan te sporen te bewegen. Letterlijk voetje voor voetje, spier voor spier, zenuw voor zenuw, moet ik losmaken en attenderen op het feit dat ze toch echt in beweging moeten komen als ze warme kleertjes om zich heen willen. Rond 7 uur ben ik enigszins in staat om op te staan, en begeef ik mij naar de serre. Besties zijn ook wakker, hoewel wakker… hihi. Manlief komt langzaam ook uit bed en met zijn viertjes begeven we ons naar buiten. De kou is goed voelbaar door onze huispakken/pyjama’s heen, en de zon komt net op de verkeerde plek op.  We kunnen er bar weinig van zien. Een lol dat we erom hebben. Besties maken even een lekker croissantje en een kopje koffie en we besluiten allen even een uurtje iets voor ons zelf te doen alvorens we weer op pad gaan.

Ik vind een mooi plekje in de zon, waar ik met een bakkie en een goed boek even ga lezen.  En wederom voel ik me zo ontzettend gezegend.  Daar zit ik maar mooi met mijn kont in de sneeuw en een boek in deze prachtige omgeving. Als ik toch zou toegeven aan mijn lijf, lag ik nu thuis op de bank CSI te kijken. Hmm dan is dit toch veel fijner.

Na een uurtje maken we het ontbijt weer soldaat. En besluiten we een tour door de Eifel te maken. Met de auto en dan af en toe op een mooi plekje even wandelen. We hebben een leuke route gevonden door de bossen en bergen en ik wil graag autorijden dus een goed plan.

De route brengt ons langs verschillende mooie plekjes, dorpjes en uitzichten. Vlakbij een prachtig uitzicht op een meer maken we even een uitstapje. Even uitwaaien en benen strekken voor ons en de hond. Het lopen gaat stroef, maar wederom de omgeving verzacht. Mijn bestie komt met een stok aan zetten ( we hadden het eerder al over een wandelstok gehad) , een mooi  gevormde tak die precies goed op maat is voor mij. En wat een verschil is dat. Ik kan mij stukken beter vooruit helpen op de schuine stukken en kan hiermee de spanning op mijn been iets ontlasten. Hmmm een verademing en wederom een bevestiging. Ik word er wat somber van en loop even vooruit op de groep. Ik moet dit  even tot me laten doordringen. De neuroloog had hier ook al eens over gesproken dat het verlichting zou kunnen brengen als ik met een stok zou lopen en zie nu, het is echt zo. Met mijn stok loop ik wat verder door, en bemerk dat ik bezig ben met hoe ik mijn stok zal bewerken, en of ik dan deze stok of toch iets handbaarders zal nemen, misschien opvouwbaar. Ik mijmer even door over dit nieuwe fenomeen. Mijn man komt mij vragen of we terug zullen lopen, en ik zie dat ik een behoorlijk eind verder ben dan ik in eerste instantie wilde lopen.  We lopen terug en ik deel even mijn bevindingen met mijn bestie. De weg ophoog gaat stukken beter en ik bedank mijn bestie voor het vinden van de stok.                        

We rijden nog weer een stukje om bij “Vogelensang”uit te komen. Een oud militair complex waar nu het roden kruis zit, en een bezoekers centrum van het Eifel nationale park. Na een wandeling rondom het complex, een sanitaire stop in het bezoekerscentrum en een fotoshoot van de omgeving, gaan we weer even een bakkie/biertje doen. Omdat de hond zich erg verveeld knaagt hij de schors van mijn stok af, heel goed dan hoef ik het niet te doen thuis hihi. We hebben wat folders meegenomen en zien een prachtig kasteeltje in een van de folders staan. Daar willen we een kijkje gaan nemen. We besluiten te gaan. Ik pak de stok af  van de hond, en naast het pellen van de schors heeft hij ook een stuk uit de stok gebeten. Terwijl we voorzichtig testen of dit kwaad kan, breekt de stok in twee. Helaas, helaas misschien vinden we later nog een nieuwe. De weg naar boven is zonder stok toch een heel stuk zwaarder, en ik voel dat ik mezelf al zo ver heb dat ik akkoord ben met het aanschaffen van een wandelstok als ik thuis ben. Weer een mijlpaal.

De rest van de dag besteden we aan het bezoeken van het kasteeltje, en een prachtige weg terug naar het huisje. Moe en pijnlijk komen we weer thuis, maar zeer voldaan over wat we nu weer hebben beleefd.

We doen een drankje bij de haard, spelen een spelletje Catan en genieten van een bord curryworst. De avond gaat veel te snel voorbij. We genieten nog even van de sterren en gaan dan te bed. Nog net op het nippertje bedenk ik mij dat mijn lieve lieve bestie jarig is, en ik kan nog voor het wegzakken naar dromenland haar feliciteren, en stiekem de slingers ophangen.

De volgende morgen komt veel te snel!

Maandag 26

Sneeuw, sneeuw, sneeuw. Het weekend is compleet, nu er een sneeuwbuitje valt, er gaat een warm gevoel door mijn lijf nog voor ik echt uit bed ben. Ik word zo dolgelukkig van sneeuw, en dan ook nog in de bergen. Ik ben zo voldaan.   

Helaas ook het besef dat we vandaag weer naar huis moeten. Enigszins hectisch pakken we onze spullen, ruimen we op en pakken we onze tassen. Nog een laatste foto van de sneeuw, en dan toch echt op weg. De reis loopt voorspoedig, de sneeuwval valt erg mee. We  besluiten het weekend af te sluiten met een ontbijtje bij het Hijgende Hert (begint bijna een traditie te worden).   Nog een korte wandeling door het bos, een heerlijk bord eieren met spek ( streekgerecht) en dan is het tijd om afscheid te nemen.

We nemen de trein terug naar huis, en ik voel een soort treurigheid over mij heen komen. Ik mis ze nu al. De wereld staat weer voor de deur, heel even waren we in een sprookje. Het sprookje van het meisje dat geen pijn had, het sprookje van  het meisje dat zelfs een stok niet meer gênant vind. De wrede werkelijkheid staat voor de deur, en klopt ook aan. Dit weekend heeft me doen beseffen dat ik gewoon maar open ga doen, en we wel zullen zien wat dat voor avonturen gaat opleveren.  Dus kom maar op met die scootmobiel en wandelstok. …!

XD