Donna's Blog

Heerlijk vakantie, even weg van alle dagelijkse dingen.  Verstand even op nul en genieten.

Dit jaar Mechelen Limburg samen met onze besties. Een super leuk, creepy oud huisje gehuurd.

Na de nodige inpakstress, boodschappen en heen en weer gereis, kwamen we vrijdags aan op de locatie. Fantastisch huis, prachtige omgeving. Een voorbode voor een relaxte vakantie.

De eerste dag wat gewandeld in de omgeving,  s’avonds de bbq aangestoken, lekker eten en plannen gemaakt voor de komende dagen.

Dag1. Aken.

Deze dag zijn we na een heerlijk uitgebreid ontbijt naar Aken gegaan. Carolus thermen om precies te zijn.  Een prachtig mooi thermen met thermale baden, bubbelbaden, strandje en stroomversnellingen. Een weldaad voor het lichaam, of toch niet.  Wat een heerlijk ontspannen dag zou moeten zijn, was voor mij een ware marteling. Zodra mijn lijf in ontspannings modus gaat weigert het dienst in alle categorieën, spasmes, pijn, tintelingen en extreme vermoeidheid namen mijn lijf over. Een enorme huilbui, vloeken en boos zijn maakte een eind aan mijn ontkennings fase. Dit was echt IN YOUR FACE. Ik kan niet meer spelen met de kleine meid, meezwemmen in een stroomversnelling, of relaxt in een bubbelbad zitten. Jeetje wat voelde ik me kut op dat moment. Eigenlijk de eerste echt grote confrontatie van je gebrek. Gelukkig ben je dan in gezelschap van je gezin en besties waardoor we er niet een al te groot issue van maakten. Maar het zet je wel even op je plek.

Na het zwem avontuur zijn we lekker de stad in gegaan om een braadworst te eten en cocktails te drinken en het geheel even weer te vergeten. Nieuw conflict, hoeveel gaan we lopen en ga ik het redden.  Mijn besties zijn wel de best hoor, geen gevraag of medelijden, ik moet zelf aangeven als het niet gaat. Halverwege de stad moest ik dan ook echt opgeven, het ging niet meer. Niet alleen het lopen maar ook de avonturen in het zwembad waren  een beetje te veel.  Of nee eigenlijk was het precies goed zo. Lekker op een terras gaan zitten, drankjes gedaan en genoten van het weer. 

De avond afgesloten met nog een keer bbqen.

Opvallend was wel dat het autorijden een soort therapeutische werking had, het ging goed, ik had geen last van mijn lijf, en ik genoot enorm van het toeren in het mooie Limburg.

De nacht was een heel ander verhaal, mijn lijf schreeuwde het uit, ik kon de slaap niet vatten en mijn hoofd maalde maar door.  De teleurstelling overdag dat mijn lijf me zo in de steek laat, dat iedereen rekening moet houden met jou, je niet alleen jezelf belemmerd maar ook andere. Het laat me niet los.

Dag2. Efteling

Een prachtige zonnige dag, heel vroeg stonden we op. De hele groep ging naar de Efteling, en ik zou lekker thuis blijven. Dat klinkt heel normaal en ook best ok. Maar jeetje wat was dat moeilijk. Niet alleen voor mij, maar ook voor de groep.  Ik ben dol op pretparken en achtbanen, in de groep vaak moedertje gans, en ik had de kleine meid beloofd met haar in een bepaalde 8baan te gaan.  Voor de vakantie had ik al besloten niet mee te gaan.  De dag doorbrengen in mijn rolstoel, nergens in kunnen, de drukte, en de lol van de rest , maar ook de zorgende blikken van de andere die zich zorgen maken over mijn gevoel, pijn etc. Dat wilde ik hun maar ook mijzelf niet aandoen. Ik wilde dat ze lekker en onbezorgd konden genieten van een dagje Efteling. Geen beperking, geen pijnlijke blikken.  Het was voor sommige moeilijk om los te laten, ze wilden bij me blijven  of maakte zich zorgen of ik de dag wel doorkwam, maar ook het gemis voor mij. We spraken af dat we ons allemaal even niet druk gingen maken om mij.  Zij gingen lekker genieten in de Efteling, en ik maakte een wandeling in het prachtige landschap.  Zo geschiedde heel vroeg vertrok de crew en na een hevige huilbui pakte ik mijzelf weer bijeen en heb een heerlijke wandeling gemaakt door Mechelen.  Ik genoot van de omgeving, nam even rust als nodig en heb al met al toch 7 kilometer gewandeld.  We deelden via what’s app  foto’s met elkaar zodat we allen wisten dat het goed was zo.  Overdag even een dutje gedaan, nog wat verse melk gehaald.  Bij thuiskomst van de crew kreeg ik nog een lief kadootje  van ze en we praten lekker bij over onze dag. Allen waren we het er over eens het was echt goed zo.

Dag3. Margraten & Vaals

In alle rust zijn we opgestaan,  vandaag een dagje cultuur op ons gemak. Naar Margraten (Amerikaanse begraafplaats) en Vaals (drielandenpunt) geweest.  In relaxt modus wederom de dag goed doorgekomen, de terug weg via kleine weggetjes  gereden en heerlijk genoten weer van alles.  Nog steeds gaat het redelijk goed met de verdeling van energie. De nachten zijn moeilijker omdat mijn lijf protesteert tegen de gedane dingen van de dag. Maar het is te doen. De weegschaal van plezier en pijn helt nog steeds over naar plezier.                                                                                  

Dag4. Hijgend hert

Zoonlief en vriendin gingen lekker samen op pad, en wij hebben de dag doorgebracht op locatie. Boodschapjes gedaan, lichte wandeling gemaakt en op het terras gezeten.  Op deze dag begint wel de vermoeidheid parten te spelen. Mede door het prachtige weer ( 30-35 graden) maakt mijn lijf overuren.  Ik merk aan mijn lijf dat het schreeuwt om rust in elke zin van het woord. Het is te gezellig om aan toe te geven, ik kan nog wel even volhouden vind ikzelf.   De avond sluiten we af met wederom een maaltijd in de tuin. Vriendin van zoonlief gaat vandaag naar huis  dus we maken er nog even een gezellig avond van.  De nacht is wederom lang en zwaar.

Dag5.  Epen

De laatste zonnig dag (volgens de voorspelling ) vraagt om een wandeling in het schitterende landschap. In Epen schijnt een speciale ijsboer te zitten en dat willen wij natuurlijk even testen. De wandeling begint goed,  halverwege drinken we een kopje koffie bij een pensionnetje ( super schattig), en door de maisvelden bereiken we Epen. En daar gaat het mis, de heuvel op is te veel, mijn benen weigeren dienst en mijn hele gemoedstoestand veranderd radicaal.  En dan is het moeilijk je pijn te verbijten, je humeur goed te houden en je verstand te gebruiken.  Bij de IJsboer kan ik enigszins even bijladen. Ik zet mijn Tens aan, en hoop de weg terug goed te doorstaan.  Natuurlijk kan ik op dat moment besluiten de bus terug te nemen, of iemand een auto te laten halen maar ik wil het niet. Ik wil de wandeling afmaken. Ik besef me al te goed dat dit misschien een van de laatste keren is dat ik kan genieten van een mooie wandeling in deze natuur.  Ik wil het per se volbrengen, pijn heb ik nu zo ie zo,  dus ik wil door.   En mijn volharding word beloond.  Tijdens de laatste kilometers komen we op een prachtige plek aan. Een rustiek beekje, met prachtige bomen en bloemen.  Ideaal voor een pootje baai moment.  Iedereen trekt zijn schoenen uit en daalt af naar het beekje voor verkoeling en avontuur. Vanaf de kant kijk ik toe hoe ze allen genieten  en ik geniet mee. Hoewel ik mij er echt wel van bewust ben dat ik niet mee kan, en ik ook niet de intentie heb dit te gaan proberen, besef ik mij hoe gelukkig ik kan zijn ondanks mijn handicapt. Ik geniet intens van dit mooie moment, en  natuurlijk wilde ik er ook graag deel van uit maken,  maar ik weet dat het niet kan en ik heb daar vrede mee.  Misschien  ook omdat ik veel gevloek hoor en pijnlijke gezichten zie als ik mijn clubje over de stenen in de beek zie ploeteren.  Met mijn voetjes in het koude water, kijk ik naar wat ik wel heb.  Ik ben hier, zelf heen gelopen, en heb dit prachtige clubje mensen om mij heen. Hun steun, liefde, vriendschap allemaal op dit mooie plekje dat is toch al een enorme rijkdom.

Dag 6. Laatste dag In Mechelen

Vandaag gaat zoonlief naar huis en we maken er met zijn allen nog even een leuke dag van.  Na een uitgebreid ontbijt gaan we vandaag nog even naar Vaals. Kleine meid wilde graag in het Labyrint met broer dus dat doen we dan ook. Wij nestelen ons op een terrasje en de kids vermaken zich.  Na een aantal uurtjes brengen Ben en ik zoon naar het station en gaat kleine meid met de besties nog even wandelen.  Terug in het huisje pakken we vast onze tassen in, een diner fiasco lossen we op met de plaatselijke frietboer  en na de koffie stort in volledig in. Dood moe begeef ik mij naar bed  en slaap aan een stuk door.

Dag7. Aan al het goed komt een einde

Deze zin geld voor zowel de super leuke vakantie als mijn energie. Dood moe, geen energie en een pijn tot en met.  Na het uitchecken gaan we nog even ontbijten bij ’t hijgende hert , en dan is het tijd om naar huis te gaan. Afscheid valt zwaar, mijn besties wonen niet in de buurt en elke keer weer is het een verdriet  als we elkaar gedag zeggen.  De reis naar huis is er een van kleine hazenslaapjes in de trein. Eenmaal thuis gaan alle lichten uit. Het laatste restje energie is er voor het uitpakken van de tassen en dan is het klaar. 

De week na de vakantie is er één  van veel slapen, veel medicatie en weinig doen.  Het duurt een dag of 5 voor de batterij weer is opgeladen en ik weer iets kan ondernemen.  Was het het waard. Dubbel en dwars. Ik zou het zo morgen weer doen.  Ik heb genoten van alles, heb ontdekt wat mijn grenzen zijn, besef het verschil tussen weten wat goed voor me is en doen wat goed voor me is, we hebben allen geleerd dat mij alleen laten juist heel goed kan zijn, en we hebben wederom gezien dat het geluk vindbaar is als je even volhoud.

Grote dank wederom voor mijn lieve man, mijn kinderen, en mijn besties mede door hun voel ik me gelukkig, hebben ze me in mijn waarden gelaten, en hebben we wederom een geweldige vakantie gehad me zijn allen.

XD