Donna's Blog

En toen was het zover, D-day.

De dag waar ik al jaren op wachten, naar uitkeek en me op had voorbereid. De operatie aan mijn eierstokken, eindelijk die vreselijke hormoonproducenten uit mijn lijf. En hoewel ik er echt naar uitkeek waren de zenuwen groot. Met mijn medische historie, de awareness en alle tegenslagen houd je toch een slag om de arm. Zo onterecht blijkt achteraf. Want wat is het allemaal super goed en soepel verlopen. Ik werd door mijn man en bestie gebracht en we moesten een tijd wachten voor het zover was. Na de laatste checks en praatjes werd ik dan eindelijk naar de ok gereden. Voor ik onder zeil ging nog een vrolijk gesprek gehad met de arts, wat een toffe vent is dat toch en toen ging het licht uit.

Een kleine 45 minuten later werd ik wakker veel vroeger dan verwacht, klaar wakker en een enorme behoefte aan koffie. Volgens alle protocollen mag dat niet, en moest ik het doen met een ijsje. Zoals vaker gebeurd werd ik behandeld volgens de richtlijnen en dit keer liet ik het gebeuren. Waar ik normaal heel duidelijk maak dat ik niet ben zoals de meeste patienten liet ik alles maar over me heen komen dit keer. De anesthesisten hadden zelf al in de gaten dat ik net ff anders was, ik was buitengewoon snel bijgekomen en ook echt heel alert. Al mijn vitale functies deden het ook gelijk weer zoals hoort. Ik werd weer naar zaal gebracht. Aldaar werd ik door de verpleegsters al snel in de watten gelegd met ijsjes, koffie en een broodje. Ik belde zelf mijn man om te vertellen dat ik wakker was en dat ze me konden bezoeken, of misschien kon ik wel mee naar huis. Nou dat was een grap…… Dat ging vast niet gebeuren, zeiden ook de zusters.

Ik voelde me goed, had geen pijn en wilde alleen graag van de katheter af, helaas mocht dat pas de volgende dag. Of toch niet….

Een klein uurtje na het wakker worden kwamen mijn man en besties op bezoek, die gekkies hadden ballonnen meegenomen zo schattig. Een hond en kat die kunnen lopen hihi (zie foto).  En we zaten net te kletsen over hoe alles ging toen de dokter binnen kwam om over de operatie te vertellen. Alles was goed gegaan, ze zijn eruit, en jeetje wat ben je wakker. “Hoe voel je je?”   “Super” riep ik.  “Oke”, “Nou ja,  in principe moet je een nachtje blijven maar als je staat te trappelen dan mag je van mij ook naar huis.”   Keuze snel gemaakt natuurlijk. Dan wil ik graag naar huis. “Prima” “zullen we zeggen om 20:00”. “Kan de zuster nog even de katheter verwijderen en papieren in orde maken”. “Helemaal top dok”.

Nog wat info uitgewisseld en weg was de dokter. Hilariteit alom. Super woman, wonder woman, buitenaards wezen, bizar mens. Waren de uitwisselingen tussen mij en mijn besties. Tuurlijk die gek mag gewoon naar huis. Dus snel plannen maken voor het diner, en over het ophalen. De zuster gebeld en verteld dat ik mocht gaan die zou alles in orde gaan maken.  Mijn man en besties gingen naar huis om daar alles te regelen en boodschappen te doen. En dan zouden ze om 20:00 terug komen om me te halen. Ik denk dat ze nog geen half uur weg waren of ik was al klaar om te gaan. Katheter eruit, alle papieren geregeld en de laatste checks gehad. Klaar. Ik apte mijn man om te vertellen dat ik al klaar was, hun waren nog in de supermarkt hihi. Al snel daarna kwamen ze me halen. En een half uur later zat ik thuis op mijn bedje. Hoe bizar. Er in en eruit in nog geen 8 uur. Ik denk dat we wel 100 keer gezegd hebben tegen elkaar hoe bizar het was. Hoe snel en hoe soepel. Tijdens een bubbel en een overheerlijke salade liet ik de dag nog even voorbij gaan. Wat een avontuur.

De dagen erna werd ik goed in de watten gelegd, van ontbijt tot diner, opgeschudde kussens, zelf een bbq werd er geregeld. De kinderen kwamen op bezoek met een plantje en tekeningen. Optimaal verzorgt en heerlijk verwend. En elke keer weer verbaasd over hoe het allemaal gelopen is. Na 2 dagen voelde ik me nog steeds heel goed, de pijn was uit houdbaar, en het viel me allemaal zo mee. Het enige wat ik erg moeilijk vond is het niks doen. Ik word daar zo niet happy van om niks te mogen doen. Dus in kleine stapjes deed ik zo af en toe stiekem iets zelf, en dat voelde goed. Vanwege het super mooie weer vond ik dat we iets moesten doen, dus gingen we een avondje picknicken broodje mee, bubbeltje koud en even eruit. Heerlijk was het. Natuurlijk ben je daarna wat vermoeider, en deed het allemaal beetje zeer maar het was het zo waard. Ik werd goed in de gaten gehouden hoor door het thuisfront, maar ook zij zagen dat het me goed deed.  Dag 3 hebben we lekker een terrasje gepakt met zijn allen en op het balkon heerlijk gezeten, gedronken en gekletst. Wat een                                                                                                toffe mantelzorgers.

Dag 4 gingen mijn  besties naar huis, het was hun vakantie en alles ging zo goed dat we vonden dat ze nog maar even van hun vakantie moesten genieten. Na het uitzwaaien wilde ik wat doen, ik werd beetje overmoedig en wilde een stukje fietsen, ok dat was misschien even te snel. Maar ik had het wel geprobeerd.

Nu anderhalve week na de operatie, ben ik nog steeds zo verbaasd over hoe goed ik me voel. Ik pak heel rustig aan mijn dingen weer op, en voel de energie in mijn lijf. Ik voel me super goed, ben blij met de keuze die ik heb gemaakt en hoop dat het effect zal zijn wat ik voor ogen had.

Mijn dank gaat uit naar mijn man en besties voor al hun goede zorgen, hun hulp en liefde. De beste mantelzorgers ever, mede door hun goede zorgen ben ik waar ik nu sta. En deed me ook weer beseffen dat als de toekomst slechter word, ik om mij heen de beste zorg heb die ik me kan wensen. Dank je wel lieve man van me, super dank mijn lieve besties. Ik houd van jullie.

XD