Donna's Blog

“Oh die, die ken ik al jaren!”   “Die ken ik nog van vroeger.”   “Ik ken jou een beetje.”

Maar er zit toch wel een groot verschil tussen kennen en kennen. 

Ik ken heel veel mensen,  van naam, van gezicht, via via, van vroeger  maar er zijn weinig mensen die ik echt ken.  Het is over het algemeen heel oppervlakkig.

In mijn omgeving zijn er een paar mensen die ik echt ken, en een enkeling die ik door en door ken. Dat geldt ook voor hoe ze mij kennen.  Niet iedereen die mij kent , kent mij ook echt door en door. Die kan ik op 1 hand tellen. Die zijn me heel dierbaar.

Maar de enige persoon die mij ECHT kent. Door en door, alles van me weet en nog steeds mijn vriendin is. Mijn Bestie.

Zij is het die alles van me weet van vroeger en nu, die alles heeft meegemaakt, die me aanvoelt,  en die echt weet hoe ik in elkaar steek.  Mijn beste vriendin al  16/17 jaar.  De persoon die van dichtbij, en ver af  alles heeft meegemaakt, die altijd voor me klaar staat, er altijd is op het moment dat je het hard nodig hebt.  Het is nog altijd een heel bijzonder gegeven dat wij vriendinnen zijn.  Dat is ook steevast de vraag die wij krijgen als mensen ons ontmoeten.  “Hoe zijn jullie dan aan elkaar gekomen”.  Want tja we wonen niet bij elkaar in de buurt,  we verschillen 12 jaar qua leeftijd en op het oog zijn we verschillende types. Soms denken ze dat we een relatie hebben, zussen zijn en er zijn zelfs mensen die mij aanzien voor haar moeder.  Dus ja vriendinnen!!

16/17 jaar geleden kwam ik op mijn werk bij Gall & Gall en daar was zij ineens. Mijn nieuwe collega, ze kwam uit Limburg maar woonde nu in Amsterdam, even een tussenjaar van het studeren.  Ik had het nooit zo op vrouwelijke collega’s , maar met haar klikte het al snel. Qua collega was ze een hardwerkende en super snelle leerling, de klanten moesten even aan haar accent wennen maar ze voelde zich al snel thuis.  Zelfs tijdens de drukste periode waarin ik best een bitch kon zijn op het werk, maakte ze geen punt van mijn gedrag.  Na een korte uitval tegen haar, bracht ze me een bakkie koffie en moesten we er erg om lachen. Nu nog wel eens.

Naast het werk gingen we wel  eens winkelen samen, ieder ging dan vaak zijn eigen kant op maar bij de kassa hadden we regelmatig dezelfde kleding in ons handen.  Omdat je met elkaar werkt, praat je veel over van alles en al snel bleek dat we veel raakvlakken hadden op verschillende gebieden.  We gingen vaker leuke dingen doen, ze kwam bij ons logeren in het weekend en we deelde veel met elkaar.  Tot het moment dat ze de keuze moest maken weer studeren of blijven werken.  De keuze op studeren was gevallen en ze ging terug naar Limburg.  Via telefoon hielden we elkaar op de hoogte, en zo af en toe brachten we elkaar een bezoek .  Vakantie, verjaardagen,  maar vooral oud en nieuw dat deden we ( en doen we nog steeds) vieren met elkaar.  Hoewel  het contact dan niet zo vaak is, waren er altijd wel de bijzondere momenten die we met elkaar deelden.  Het kwam soms voor dat we elkaar een jaar niet zagen, maar wel oud en nieuw vierden.  Het is ook altijd goed geweest, we maakten nooit een probleem van dat we elkaar niet zo vaak zagen, dat we elkaar niet belde of iets in die trant. Het was altijd goed.

Tijdens de periode dat mijn moeder op sterven lag was zij er, ze ging mee naar het ziekenhuis, bestralingen, ze was er tijdens het regelen van de crematie, ze was er gewoon.  Tijdens mijn scheiding heb ik even geen contact gehad, ik moest dit zelf doen. Soms dacht ik wel mijn bestie te bellen maar zij was ook net een nieuwe weg ingeslagen en dan wil je niet haar belasten.  Achteraf stom, want ze was er best boos over. En terecht.  Hoe dan ook na die tijd werd de vriendschap nog veel hechter. Onze mannen kunnen het super goed vinden, de kinderen zijn dol op haar, en we hebben een nog  hechtere contact.

Ook de vriendschappen naast deze, klikken met elkaar, iedereen kan goed met elkaar overweg  en we komen dan ook regelmatig samen in verschillende opstellingen.  Haar trouwdag was dan ook een bonte verzameling van vrienden, familie en collega’s. Denk dat menig mens wel even een wenkbrauw optilde door de kakofonie van de verschillende personen.  Hoe mooi is dat.

Hoe mooi alles ook mixt, en hoe fijn het ook is dat we het zo leuk hebben met elkaar en anderen. Het zal altijd zij en ik zijn.  We zoeken elkaar altijd op , we kiezen altijd voor elkaar, en komen altijd samen.   We kennen elkaar zo goed, dat we het aanvoelen wat de ander wil, we merken het aan alles of de ander oprecht is, we zeggen elkaar ook alles, positief negatief we zeggen het elkaar.  We delen het met onze mannen en maken alles bespreekbaar.  We wonen niet bij elkaar maar weten wanneer we elkaar nodig hebben. Even een apje, een kaartje is dan al voldoende.  Het zogenoemde halve woord.

Samen zijn is voor ons echt ontspanning, niets hoeven, niets moeten, heerlijk ongedwongen. We zien wel wat er gebeurd. De ene keer een volgepland weekend met van alles te doen, de andere keer helemaal niks en bank hangen in onze PJ’s.  Ook als we dingen gepland hebben kan het gewoon zo zijn dat we besluiten toch lekker niks te doen. Vaak zien we op de dag zelf of we zin hebben om iets te gaan doen.  Hebben we geen zin dan zeggen we af zonder gedoe. Samen op vakantie zonder ook maar een onvertogen woord.  De vriendschap is zo bijzonder  dat we het ook niet meer als vriendschap beschouwen maar als familie.

Ik wil mijn bestie dan ook danken voor alle jaren vriendschap, voor alle steun en hulp de afgelopen tijd, het moed in praten als het even tegenzit, me opvrolijkt als ik het nodig heb. Er ook is als ik heel onaardig ben.  Natuurlijk ook haar man voor het delen. En mijn hubbie voor  het accepteren.

Lieve Bestie I love you verry much.

XD