Donna's Blog

We hebben allemaal wel eens een dag dat we de wereld even niet aankunnen,  de gedachte hebben dat het allemaal klote is.  Ik heb ook van deze dagen, en best  vaker dan ik zou willen. Niet altijd kan ik deze omdraaien naar een positieve dag, en dat hoeft ook niet. Een down dag mag best, en negatief denken mag ook heus wel een keer zolang je er maar niet in blijft hangen.  Je hebt zelf de mogelijkheden om de gedachtes om te buigen.  In mijn omgeving heb ik een aantal mensen die altijd negatief zijn, zelfs de leuke dingen die hun overkomen zijn niet goed genoeg.  Ieder positief ding hangt samen met meerder negatieve dingen. Ik heb daar moeite mee.

Als je altijd maar klaagt over je leven, je werk, je vrienden enzovoort waarom doe je er dan niks aan!

Het is ook opvallend dat diezelfde mensen degene zijn die het meest commentaar hebben op mijn leven.  Zij zijn het die aan je vragen hoe het met je gaat, en vervolgens het gesprek naar hun toetrekken en het over hun ellende gaat.  Hoe ongelukkig hun leven is, hun pijn erger is dan de jouwe, bij hun is het leven veel kutter. En als ik ze dan vraag wat ze er aan doen om het leven beter te maken. Dan komen ze met alle argumenten, beren op de weg, en redenen die nooit aan hun liggen. ZUCHT denk ik dan.

En ik weet als geen ander dat het heel moeilijk is, om te veranderen.  Dat doe je niet van de één op andere dag, daar gaat een lange tijd overheen en je moet heel veel oefenen.  Maar het allerbelangrijkste is het willen. Het willen veranderen is de belangrijkste stap!

De groep  mensen die niets wil veranderen vind ik de lastigste, dat zijn de mensen die heel hard roepen, veel hulp krijgen maar er niets mee doen.  Die hebben alles om zich heen om te kunnen, maar willen niet veranderen. Die teren op de ellende van zichzelf, en uiten dit op alle mogelijke manieren, doen er alles aan om maar zielig gevonden te worden en leven van  de aandacht die dat ze geeft.  Als er even geen aandacht is dan word deze op iedere mogelijke manier weer gezocht  en opgeëist.  Dat zijn ook dezelfde die jou je  “geluk”niet gunnen, niet zien wat het jou heeft gekost om te komen waar je bent, en totaal niet van plan zijn om ook maar enige vorm van empathie te tonen. Die hebben altijd wel commentaar op hoe je iets doet, of vinden overal iets van.

Als mens kan ik me daar zó niet in vinden, want wat is jou voordeel om zo te zijn.  Wat geeft jou de voldoening  ‘in jou toch al ongelukkige leventje’ om een ander zo te dissen.  Voel  je je daar beter door, wil je dat iedereen ongelukkig is of wat.  Die zelfde mensen hebben ook een compleet andere kijk op de realiteit, die zijn zo in hun eigen wereld dat ze geen benul hebben van de buiten wereld. Ik vraag me wel eens af of je medelijden moet hebben met dit soort mensen.  Want het is best zielig, als je niets in je leven leuk vind, niemand je begrijpt, alles slechter is, en ieder ding teveel. Dan heb je best een treurig leven.

Ik heb best veel en vaak pijn, ik heb het financieel niet breed, heb geen vervoer, heb geen tuin waar ik in kan zitten, ons huis is te klein, en zo nog wel een aantal zaken.  Maar ik ben niet zielig, alles behalve dat. Ik heb een gelukkig leven, maak het beste van iedere dag, bezit de rijkdom van een gezin, heb een groep geweldige vrienden, doe mijn studie en vrijwilligers werk, en vind mijn leven leuk.  Een drankje doen in de stad is voor ons een luxe en ik geniet daar met volle teugen van,  als we een dag naar Limburg gaan sterf ik van de pijn maar het weegt niet op tegen het plezier.  Mijn geluk zit hem echt in de kleine dingen,  en ik heb weinig nodig om dit op te roepen.  Ik besef mij dan echt dat je dit zelf doet, jij bepaalt hoe  je leven eruit ziet. Je kijk op geluk en rijkdom, je kennis van je medemens,  het weten van je kunnen, het accepteren van je makken het bepaalt allemaal je zicht op je leven.  Het is jouw leven, je enige leven. En jij bepaalt hoe je het leeft.

Heb ik last van deze mensen nee, maar ik verbaas mij er over dat zij die alles hebben, alle hulp krijgen en alles voor handen hebben om hun geluk te bepalen zo blijven hangen in het negatieve. Als door deze blog maar 1 iemand er iets van opsteekt zou het fijn zijn. Maar hé het is niet mijn leven!

Ik wil op mijn leven terug kijken met de wetenschap dat ik volop heb genoten van alles, ondanks mijn gebreken,  dat ik er alles uitgehaald heb wat er in zat en ik het zelf gedaan heb. Of zoals iemand ooit zei:” met 2 duimen omhoog en een lach op je gezicht je kist in”.   

XD