Donna's Blog

Al eerder  schreef ik over mijn probleem over  afzeggen vanwege mijn gezondheid. Afgelopen week heeft mij dit wederom veel verdriet gedaan.

Na een mislukte behandeling in het ziekenhuis, moest ik mijn bonuszoon teleurstellen, ik kon niet naar zijn eindopdracht komen. Iets waar ik mij ontzettend op had verheugd. Maar door de foute behandeling en mijn gemoedstoestand was dit echt niet haalbaar was.  Je begrijpt dat het me heel verdrietig stemde.  Niet alleen het feit dat je iets heel bijzonders missen gaat, maar ook het feit dat je gezondheid je leven dusdanig beheerst. Dat is iets waar ik echt niet aankan wennen.

Ik ben dan ook echt boos op mijn lijf, op de artsen en eigenlijk de hele wereld.  Ik probeer de dingen echt wel te relativeren maar dit deel van het ziek zijn kan ik heel moeilijk accepteren. Hoeveel begrip je ook krijgt,  hoe goed andere er ook mee omgaan. Het blijft door mijn hoofd spoken.

Naast het feit dat je lijf je in de steek laat, je mensen teleurstelt is er ook nog het fijne groepje mensen dat jou reden in twijfel  trekken.   Het commentaar wat je zo links en recht hoort over de oprechtheid van je afwezigheid,  dat snijd dwars door je ziel.  Het “oh dit kan ze niet, maar wel vrienden in huis” of “ze kan niet hier komen, maar wel naar de stad” of  meer van dit soort teksten.  Mensen zien niet dat als ik wel iets doe, hoe ik het doe.

Neem nou de dagen dat we met onze besties zijn. Mensen zien dat ze er zijn, zien leuke foto’s  van etentjes of bezoekjes aan het een of ander. Wat de mensen niet zien, is dat wij het meeste van de tijd, op bank liggen in onze pyjama’s , dat we om en om in slaap vallen op de bank, of de medicatie die er geslikt word om even iets te bezoeken. De energie die het kost om ergens heen te gaan of iets te doen en wat het je kost achteraf.  Met onze besties maakt dat niet uit. Bij thuiskomst na een uitje is het bijna een competitie wie het eerst weer in zijn PJ zit.  Weddenschappen over wie het eerst in slaap valt op de bank.  Afgelopen weekend hadden de besties een verrassings diner voor ons, en we hebben alleen voor het diner ons aangekleed, zodra het toetje binnen was zaten we weer in onze PJ’s .  Als we al plannen maken voor het weekend dan blijven die altijd onder voorbehoud. We bepalen op de dag zelf of iets doorgaat of niet.  En lukt het niet dat is het zo. Geen probleem, geen gezeur, geen gedoe.

Dus mensen die reageren waarom kan ze wel met hun…. Daarom dus.

Ik kan me niet voorstellen dat het geaccepteerd word als ik in mijn pyjama naar de supermarkt ga, of in hysterisch janken uit barst tijdens een optreden van mijn bonuszoon, dat ik even ga slapen tijdens een etentje in een restaurant, of bij kennis thuis op de bank ga liggen indutten,  stoned van de pillen naar een bioscoop ga of compleet over mijn theewater een verjaardags feestje bezoek.

En vergeet niet, dat als ik al iets afzeg dit veelvuldig is overwogen, dat ik al meer malen door een dal van ellende ben gegaan voor ik de beslissing neem, en ik zelfs na het afzeggen nog aan het spoken ben of dit wel goed was. Ik zeg niet zomaar af of nee. Ik doe het omdat het  het  beste is voor mijzelf en degene met wie ik had afgesproken. Dus in plaats van te oordelen bedenk je eens wat er aan vooraf ging. En bedenk je eens dat ik soms veel belangrijkere dingen moet afzeggen. Wat mij nog veel meer verdriet bezorgt. Neem het begin van dit verhaal.

Met jou kan ik nog vaak afspreken, maar het eindproject van mijn bonuszoon komt nooit meer.

XD