Dappere Donna
Op facebook plaats ik zo af en toe even een berichtje over mijn gezondheid.
Daar krijg ik vaak heel mooie commentaren op . Sterke vrouw, positief persoon, stoere meid, en dappere vrouw.
Ik zie mijzelf helemaal niet zo he. Ik vind mijn leven vrij normaal , en de dingen die ik doe de gewoonste zaak van de wereld. Begrijp me niet verkeerd ik word verlegen van de berichten , maar ik zie het zelf niet.
Misschien door het nog niet volledig accepteren van mijn ziekte en het niet willen opgeven. Zie ik mij zelf niet als een zieke. Ik vind iemand met griep zieker dan mijzelf en vind een vriend met een gebroken been meer hulp nodig hebben dan ik. (of als ik)
Het ondanks mij ziektes klaar staan voor een ander mogen ze mij nooit afnemen, ik heb dat nodig. Ik krijg er energie van en voel me daar mens door. Maar dat gaat soms ten kosten van mijzelf en dat is mijn ding. Ik hekel mensen die mij dat uit handen willen nemen. Daarom ben ik ook begonnen bij Humanitas. Daarover zal ik later nog wel eens een blog wijden. Maar mensen helpen is mijn ding.
Hulp vragen daarin tegen niet. Dat doe ik niet. Waarom niet? Geen idee. Ik vind het niet nodig ik kan nog veel zelf, en later als het echt nodig is kunnen ze me wel helpen.
Sinds kort weet ik dat het helemaal niet zo werkt. Want ik ontneem de mensen om mij heen datgene wat ik zelf ook graag doe. Hulp bieden. In welke vorm dan ook. Dat ontneem ik de mensen. Ze voelen zich al zo machteloos en ik wijs ze ook nog af ook.
Daar kwam ik laatst zelf heel hard achter, hoe machteloos de mensen om mij heen zich voelen.
Een goede vriendin was erg ziek, en wij waren bij haar. Ze moest het een en ander afzeggen en kon eigenlijk niet veel meer dan slapen. En daar zat ik dan. Ik kon niets voor haar doen, ik kon haar niet helpen, ik kon alleen maar toezien hoe beroerd zij zich voelde. Ik zag haar doen wat ik zelf altijd doe. En ik voelde mij zo ongelofelijk machteloos. Daar kwam even een bom binnen. Want dat doe ik ook andere om mij heen aan. Ik geef hun ook dit klote gevoel . Later in de week apte we met elkaar, en vertelde ik mijn bevindingen. Omdat ik ook niet lekker was dat weekend hielden we ons beide groter om de ander niet nog rotter te laten voelen. En voelde we ons beide naast beroerd ook machteloos. Toen bedacht ik me dat het veel dapperder is om hulp te vragen. Want daar heb je veel meer moed voor nodig
Het is ook best raar hoe we onszelf voor de gek houden om de ander te beschermen, terwijl we heel duidelijk zien hoe de ander er aan toe is. Dus waarom zou je je dan groot houden.
Conclusie in deze, jezelf niet voor de gek houden, en de ander niet machteloos laten voelen. Hulp vragen en eerlijk zijn over je ziekte.
Op dat moment voelde ik me even wel Donna de Dappere
XD
