Donna's Blog

In 2014 kreeg ik 3 hartinfarcten en daarna ging het berg afwaarts.

Al 15 jaar ben ik ziek, maar de laatste 3 jaar gaat het steeds slechter. En toch blijf ik naar buiten ontkennen. Joh het gaat wel, valt wel mee, komt wel goed, positief blijven. Roepen kan ik het als de beste. Maar van binnen ga ik langzaam kapot. Het begrip raakt op, ik voel me bezwaard en heel langzaam aan komen de verwijten. Er is met jou ook altijd wat, het draait altijd om jou, jij kan nooit mee etc etc. Eerst zijn het de vage bekenden, dan de goede, de familie, je beste en tot slot ook je dierbaren.

Iedereen moet altijd rekening houden met jou. En als ze het niet doen dan wijs je ze er even op. In het begin vriendelijk, dan verdrietig, dan boos en dan verwijtend.

Waarna je je weer schuldig voelt, of dom of boos. Maar altijd houd jij rekening met andere. Toch nog ff dit doen anders moet die ander zoveel doen. Ach voor deze keer kan het wel, anders is het zo sneu, weet je ik doe t wel ff. Maar altijd gaat het ten kosten van jezelf.

Altijd voel je je kut. Je hebt pijn, je hebt de emotionele kant daarvan, je hebt de psychische kant daarvan, je hebt de medicatie en zijn bijwerkingen, je hebt je schuld gevoel naar sociale contacten, je haat naar je lichaam, je woede naar de wereld, de vraag waarom.

Ik heb mijzelf de afgelopen jaren zien veranderen van sterk, vrolijk, sociaal mens naar een hoopje ellende dat doet alsof.

Ja ik doe nog veel maar alles is een soort façade. Ik lach van buiten en jank van binnen. Ik uit het niet maar voel het wel. Je ziet het niet dus is het er niet.

Ik denk dat er eigenlijk niemand is die Echt weet hoe ik me voel. Hoe ellendig ik me voel. Dat is misschien mijn eigen schuld omdat ik het niet laat zien. Als ik het vertel dan draai ik het weer zo dat er iets positiefs uit komt. Want je wil niet zielig zijn, niet zwak zijn, niet onder doen.

Maar eigenlijk is dat juist wat ik wil. Ik wil gewoon even niet sterk zijn, ik wil even niet oplossingen vinden, ik wil even niet andermans ellende, ik wil even niet doen alsof. Ik wil even niet meer…

De mensen die mij kennen weten wat er allemaal op mijn pad is geraakt de afgelopen jaren, en vele hebben het gehoord. Maar niemand kon ermee helpen. En dat is ook zo de meeste problemen konden door geen buitenstaander worden opgelost. Wel intern in ons gezin. Maar ik kon nooit alles loslaten, niet door mijn karakter maar ook vanwege mijn gezin.

Maar er is nu een punt gekomen dat alles los moet. Als ik niet los ga laten dan ga ik kapot. Dan vreet mijn lijf mij op. Dan sta ik niet in voor mijzelf.

Al eerder liet ik een bericht los op facebook of mail maar de noodkreten waren nooit duidelijk genoeg. Altijd gezacht door een positieve noot of grap. Maar na korte tijd weer vergeten.

Hoe, is de vraag. Hoe ga je dat doen. Als je nu het gordijn laat vallen dan schrikt het publiek.

Hoe zeg je dat je niet meer kan, wil, weet, durft.

Schrijven is altijd mijn uitlaatklep geweest. Een bericht op Facebook maakt altijd veel tongen los, een email heeft al eerder tegen me gewerkt, een blog misschien.

Ik ga het proberen in de hoop dat het mijn angst, verdriet overbrengt. Dat ik de woorden kan vinden om mijn leven te beschrijven zodat iedereen het begrijpt. Beetje bij beetje het echte verhaal!

XD