Als de dag van gister, ieder detail van die dag staat in mijn geheugen gegrift.

Ik werd door een ambulance afgevoerd naar het OLVG, aldaar werd een bloeddruk van 235/128 geconstateerd. Alle toetsers en bellen, aparaten aan mijn lijf. Onderzoeken, foto’s scans, EEG, ECG de hele rataplan. Overgeplaatst naar Haarlem. En 40 uur later thuis op de bank met de diagnose stress!!!

Tot op de dag van vandaag is menig arts nog verbaasd over die contatering.

Mijn hart en aderen waren helemaal goed, er waren geen afwijkingen te zien. Maar de bloeddruk bleef hoog.

4 maanden thuis, bedrust en zoutloos dieet. De cardioloog kon niets vinden en dus werd ik al snel “genezen verklaard”. Ik ging langzaam aan weer werken, en leuke dingen doen met gezin en of vrienden. Het zag er goed uit.

Tuurlijk waren daar nog steeds mijn pijn klachten, maar die waren er al 40 jaar.

Binnen een aantal maanden ging ik weer op full speed het leven door.

De waarschuwing van mijn lijf had ik niet echt door. Ik was gezond zeiden de artsen dus tja. Je gaat gewoon weer verder.

In september van 2015.

Ging het weer helemaal mis. Ik belande weer in het ziekenhuis en kwam nu bij een internist. Wat een geschenk is zij.

Door haar en haar inbreng ben ik nu op de hoogte van mijn gezondheid. Onder de tab Ziektes kun je vinden wat ik nu allemaal mankeer.

Door haar ben ik ook in het revalidatie traject gekomen. En daar gingen mijn ogen open.

Ik ben ziek, heel ziek. Zieker dan ik dacht. Ziekerder dan iemand wist.

Ik ben chronisch ziek.

XD